De ene hond is de andere niet

‘Ze gaat haar eigen gang en doet niet altijd wat ik zeg’, klaagde een Amerikaanse expat manager ooit, tijdens een van mijn bijeenkomsten over inhouse trainingen Dutch for expats. Hij sprak over zijn Nederlandse secretaresse, die conform onze volksaard zelfstandig en proactief haar functie uitoefende.

Nederlanders groeien op met de boodschap dat je eigen individualiteit voorop staat en persoonlijke ontwikkeling belangrijk is. Zelf nadenken en handelen binnen je functie is heel normaal en wordt zelfs gewaardeerd. De directieassistente deed wat er van haar verwacht wordt binnen de Nederlandse bedrijfscultuur, maar de Amerikaan ervoer de situatie vanuit zijn eigen referentiekader. ‘Ik ben de manager en iedereen doet wat ik zeg, binnen de lijnen die we hebben afgesproken.’ Die hiërarchische aanpak loopt nou eenmaal niet altijd lekker in ons kikkerlandje.

Gezellige golden retriever

Kortom, twee partijen werkten langs elkaar heen, in de veronderstelling het over hetzelfde te hebben. Samenwerking en werkrelatie. Ze spraken niet over dezelfde ‘hond’. Een veelvoorkomend gegeven op de werkvloer. De een denkt bij het woord hond aan een langharige teckel, terwijl de ander een gezellige golden retriever in gedachten heeft.

Inzicht in je eigen cultuur en van de cultuur waarmee je samenwerkt, kan enorm veel opleveren. Is de ‘ja’ van de ander wel een echte ‘ja’ of kun je beter nog even doorvragen of de ander het echt gaat doen? Begrijpt de ander wel wat je bedoelt met je boodschap? Spreken jullie over dezelfde hond?

Bij gesprekspartners met dezelfde achtergrond is de ‘hond’ soms al niet dezelfde, maar bij verschillende culturele achtergronden ligt het gevaar van miscommunicatie nog meer op de loer. Bespreek daarom eerst goed of iedereen hetzelfde voor ogen heeft. Dat scheelt een hoop ergernissen en miscommunicatie tijdens het verdere contact.

Caroline van Blerkom
Lexicon Trainingen

www.lexicon.nl